Ngadusi

KERSANÉ Pengèran, Kapèr dadi wong sugih. Adaté wong sugih, nang umahé ana pembantuné. Salah siji dina, wayah awan, bojoné Kapèr pan mangkat arisan. Maring pembantuné, Dariyah, dèwèké wanta-wanti. “Nyonyah pan lunga, ana urusan. Bocah-bocah diadusi kabèh, tolih jogan- jogan disaponi Yah, bèn katon kinclong. Paham Nyonyah ngomong?” omongé bojoné Kapèr nganggo sebutan Nyonyah kedingan. Gaya uluné nemen. “Paham Nyah!” jawabé si Dariyah.
Bojoné Kapèr latan ngloyor, metu njaba. Mbak sripit ambu sandangané wangi nemen. Dèwèké nganggo kacamata
ribèn lan numpak motor kinclong-kinclong sing tembé dituku. Pokoké, bojoné Kapèr katon okèm banget. Gaya uluné por-poran. Wayah soré teka, bojoné Kapèr, balik umah. Tapi antiné bojoné Kapr sèwot nemen waktu weruh bocah-bocah during pada diadusi. “Kowen dongé kerjané apa Yah? Waktu pan lunga, Nyonyah kan wis ngomong karo kowen, bocah-bocah diadusi kabèh. Bisané nganti pan sèndakala durung diadusi? Gobogé kowen budeg apa pimèn sih?” sruwang bojoné Kapèr kambèn matané mendelik. “Anu, Nya . . . . Éh . . . maaf Nyonya. Enyong blèh sempet ngadusi bocah-
bocah” semauré Dariyah. “Bisané?” “Sebab Tuan Kapèr maksa enyong kon ngadusi!”